Μπορεί σε πρώτη ματιά αυτά που ζωγραφίζεις να έχουν μικρή σχέση ή και καθόλου με τον τρόπο που την ίδια περίοδο σχεδιάζεις την αρχιτεκτονική. Τα κτίρια, δηλαδή, που μελετάς και χτίζεις να μη μοιάζουν συγκρινόμενα με τα θέματα που ζωγραφίζεις. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν εκφράζουν αντίστοιχους προβληματισμούς και αγωνίες, ζητήματα που σε απασχολούν και σε στοιχειώνουν. Αν παρατηρήσεις προσεκτικά, πάντα θα ανακαλύψεις κοινά στοιχεία, ομοιότητες, όχι κατ’ ανάγκην σε επίπεδο μορφής, αλλά στο πώς βλέπεις, αντιλαμβάνεσαι και αποδίδεις τον χώρο. Θα δεις τότε τον ρόλο που παίζουν το φως και η σκιά, οι χρωματικές διαβαθμίσεις, το βάρος και η σύσταση των υλικών, ο τρόπος απόδοσης του περιβάλλοντος (φυσικού ή τεχνητού). Στο βάθος η ματιά μας είναι πάντα η ίδια. Ζωγραφική και αρχιτεκτονική είναι συγκοινωνούντα δοχεία – με το «υγρό» τελικά να ισορροπεί πάντα μέσα τους. Η μία τέχνη παίρνει και δίνει διαρκώς στην άλλη. […] 

Μέσω του έργου σου (ζωγραφικού ή αρχιτεκτονικού) αποζητάς την απαρχή ενός διαλόγου με τον Άλλον, θαρρείς και μια αρχέγονη ανάγκη σε σπρώχνει να μοιραστείς μαζί του τα αιώνια ερωτήματα που σε στοιχειώνουν. Σαν να στέλνεις τη ζωγραφιά σου στο μέλλον, όπως το γράμμα μέσα στο μπουκάλι που αφήνεις στη θάλασσα, προς κάποιον άγνωστο παραλήπτη, με την κρυφή ελπίδα ότι θα το βρει και θα το διαβάσει. Κάτι σε σπρώχνει κάθε φορά να ζωγραφίσεις, να σχεδιάσεις, να γράψεις, σαν από μέσα σου να πηγάζει μια αυθόρμητη τάση να αντισταθείς στο πέρασμα του χρόνου που αφήνει πάνω σου τα ανεξίτηλα σημάδια της φθοράς του ή, όπως πολύ ωραία το διατυπώνει ο Αλμπέρ Καμύ: «Δημιουργώ σημαίνει ζω δυο φορές». Είναι η στιγμή μιας χίμαιρας, κατά την οποία πασχίζεις μάταια να σταματήσεις τη χειμαρρώδη ροή του χρόνου, να παγώσεις την απειροελάχιστη διάρκεια του παρόντος, να ξορκίσεις το πεπερασμένο της θνητότητάς μας.
Τάσης Παπαϊωάννου